Kimim Ben! Şiiri - Bülent Özdemir

Bir damla suyum ben... Kader süzgecinden damıtılıp belirlenmiş toprağa düşen... Toprağın içine alıp çamur ettiği ve maveradan gelen hisle yeşerip şekillenen...

Minicik yürekli bir bebeğim ben.. Ayrılıkta hayatta kalmak için ağlayarak nefes alıp veren... Masum ve her şeyi bilen...

Yavaş yavaş yürüyorum ben... Her adımda biraz daha ilerleyen... Anlamını bildiğim eşyanın isimlerini öğrenen... Şimdilik bilinmeyeni bilip, hala melekleri hisseden...

Gencim, deli akan kanımla huzurdayım ben... Semaya açılması gereken ellerimle, bilmediğim uğraşlardayım... Aşk denilen heyecanla, kavgadayım kendimle, artık tamamen dünyalıyım ben...

Zor umutlar, tüm imkansızlıklar, mücadele, sabır, niyaz derken... Kalbimin ısındırıldığı bir “Ben” le birlikteyim şimdi... Evliyim, evdeyim, evcilim ben...

Karalar bağladığım hayatımda bir umuda gebeyim ben... Beklenen haber gibi muştuya meftun bekleyişimle... Kapı önlerinde... Evet artık bir babayım ben.. Geldiğim yerden haberdarım can verdiğim hayatlarlayım...

Babamdan dedemden, onun atalarından gelen mirasımla... Davullu zurnalı bayramlardayım, görevdeyim, nöbetteyim, askerim ben... Ödenemeyecek bir borcum, vatanım, milletim, devletim ben...

Zaman işte böyle yavaş yavaş girdi kanıma. Yolun yarısında başladığım hayatta otuz beşindeyim şimdi ben..
Varlık içindeki varlık bilincimle bir “hiç” im ben..
Varlığa anlam katan, içimdeki ruhumla “her şey”im ben...
Geçmişten geleceğe bir köprü yaşanmış bir “insan” ım ben...

Bülent Özdemir