Kimili Kimisiz Şiiri - Kağan İşçen

kimi durgun bir denize sarınıp
sonu çıkmaz bir yolun ortasında susar kendi ömrüne
kimsesiz ölmeyi bile ümit eder ya
o an yener bütün sonlara olan korkusunu...

kimi karnını doyurmak derdinde
herhangi bir anın tadını öncesiz ve sonrasız
çıkarmaya düşkün
çamaşırları kurumadan üstünde
öylesine yoksul ve yoksun
heyecanları çabucak hep başkasının derdinde...

kimi kar kıyamet demez hep dışarda
sıkıntısı koyu renkleri açmanın peşinde
hiç sevgilisi olmamıştır
öpülmeyi yakıştıramaz kimseye
ama sever karıncanın yaşam ciddiyetini
acı nefesi zoraki çayla sevişir
akşamlar hiç yokmuş gibi yaşar
ama yaşar...

kimi her şeyi abartmayı sever
yıldızlar ayaklarının altındadır
ay ışığında okumuştur en sevdiği kitapları
bulut uçları ezberletmiştir kadınlarına
aşksızlık nedir bilmez
tuz kıskanır damağındaki tortuyu
su, sesinden ezik akar
şarkısını bilseler yer yerinden oynar
yalnızlığında yaprak kımıldamaz...

kimi toprakla rüzgarın karışmasını izler
olacaksa randevulu ayrılıklar olsun ister
böyle vakitli vakitsiz yaşam olmaz tanrım
ayrılığa çalıştığımız yerden sor der geçer...
ölüme çalışmadan yakalanır...

kimi şiirler yazar hırlı hırsız kimseyi ayırd etmez
aşkı ve ölümü seslenir sonsuzluğa
her sonu ilk gibi düşünür her ilki son
ortalama sevgilere razı yüreği
bulamaz kırıntısını ikisizliğin
nereye gitse gözü arkada
rızasız ölür
tek sitemi tanrıya...

kimi ilk akşamlara öyle korkak
ödü kopar birgün yalnız kalmaktan
kendi yarattığı acılardan kaçar
sığındığı mecbur bıraktıklarını
kendi toprağının iklimi sanarak
koyar başını yastığa
birgün kalkamaz olur
aklına gelen başına gelir
yalnız kalır...

kimi lamı cimi yoklarda
tek kendine çalışır
mesnetsiz bir iddianın peşinde
palyaçolaşır da
akşam ışıklarından medet umanlara
söylenir durur
soğuk havalarda baldırı çıplak kadınlara
efelenmeyi adamlık sanır
sanır işte...

kimi
kimi diye diye geçirir ömrü
kimliksiz odalarda ayaklarına getirmek ister dünyayı
olmadı kendi ayaklarına gitmek ister ayrı ayrı her dünyanın
olmadı kimi diye diye
kimsesiz yaşar
yaşar işte...
ölür...

ölümün kını ayrılık
ondan mı öyle keskin duruşun karşımda
yaşamın kini ölüm
ister kimili
ister kimisiz...