Kımıldadı Şiiri - Mehmet Tekmen

Oturup ağlıyordu,her gün günahlarına.
Dayanamadı kendi,kendinin ahlarına.
Hesap kitap yok artık,hareket sona erdi.
Yaşlı bir adam vardı,tamamen bitti derdi.

Kısa yolda çok zaman,kervanın yürüyüşü.
Bir görsen bulutların dağları bürüyüşü.
Şaşırır insan aklı,olanlar nasıl olur.
Göz görür el tutarken,birden bire kaybolur.

Denizin dalgasını,kıyıya ne koşturur.
Bir köşede zavallı,elini ovuşturur.
Çeşit çeşit manzara,yer yüzü heyacanlı.
Her saniye dopdolu,bütün varlıklar canlı.

Bilmece sanki hayat,baktıkca mânâ artar.
Yanılır tüm insanlar,kıymeti nasıl tartar.
Geçit yok çıkmaz sokak,artık imkansız dönüş.
Mukadder akibettir,ocaklardaki sönüş.

Okumuş akil biri,önündeki kitabı.
Atlamaz takip eder,yazılı tüm hitabı.
Sayfa sayfa okudu,nakşetti satır satır.
Dönüp yanındakine,sakin sordu hal hatır.

Akıl çekti götürdü,güya iyi yerlere.
Ne geldiyse bu yüzden,nice önder serlere.
Hayalleri kırıldı,sus pus oldu o anda.
Kurtuluşu aradı,bulamadı viranda.

Demek kolay yapmak zor,ister sabır ve gayret.
Gezip dolaşsan bile; gördüklerin ne,hayret.
Her şey sabitken kedi,damdan dama atladı.
İşte yine kainât,sesizce kımıldadı.