Kimi Kozali Gelincik Şiiri - Seyfi Karaca

Tek başına ve bir sürü
Ayrılırken yüze dökülüp düşen damlalar kadar uzak ve soğuk
Herkes kendi dışında bir yabancı gölgeyi izler kovalaşır gibi yorgunluğu yolculuğuna galu bela iken
Kendi gözünden bile düşmüş kantinlerce dünya bir salonda ortalıktaki dönen dolaşanların vebali garson rüzgara
Bir yol sevkiyatıymış, bütün çevirmelerini çukur tümseklerden mart nisan civarında sürükleyio dolaştırmaktayken
Gökyüzü süslenmişsin, güneş giyinmişsin, su gibi çıralarca yanmış tütmüşsün, hasretin yüksek katından
Balkona çıkmışsın ya kız sen,
Çay da koymuşsun kendine, dumanı buğusu bana
Ala şafaktan itibaren dünyanın başladığı yere yalnızlığı kendine sebep
Baştan sona ürkek serçelerle
Çengi çerag olmuşsun ya, emsaline güzelliğin günü doğmuş
Gülümseyişine imrenmiş , güneş süslenmiş boyanmış kaşına kirpiğine tenine
Zamanın ayaz boran ilmeklerini örer bozarken dönenceler çıkrığı
Sen kilidi sevda tüten yellere dönderip çarşıya çıkmışsın, kapıda sokakta mektupçu bahar esmeleriyle
Çıkdır çıldır
Efil efil
Ilgıt ılgıt
Tiril tiril
Nasıl merak etmem ben şimdi seni, donanmış sürünmüşsün çıkmışsın, da, bütün kırmızı ışıklar yol verir
Meydan mahal olur sana mavi çarşafını suya seren deniz
Takmış takıştırmış kolonya serpiştirmektesin dağa bayıra saksıya caddeye, göresim gelmiş nasıl..?
Aklımdaki seni, gönlümdeki sevgiliyi, mevsim iklimlerdeki allı pullu çal çiçeklenmiş bahar bahçelerini göresim gelmiş ki nasıl..
Dikenli budağın,
Lebi şekercikten dilin dudağın kim gelinmiş kızmışsın
Kimi tomurcuklanmış erik, kimi kozalı gelincik, kimi pürü perçem nar
Kimi kimi kupu golüne baygın su lalesi
Kimi sevgi bağında şarabı aşktan
Kimi badeyi engir
Kimi yar sinelerinde öpesim koklayasım gelmişe
Kimi salkım salkım gülü zar

Mart/25