Kime Yanar Bu Ormanlar..! Şiiri - Aslan ...

Dün gece pencereme konan kuşların çığlığıyla uyandım birden. Rüyalarımın en ince yerinden yırtıldı düşlerim. Haber getirmişlerdi bana. “Ormanlar alevler içinde yanıyorâ€? diye…
Dili tutuldu gecemin, konuşamaz oldu kelimelerim. Takatim kırıldı, hareket edemez oldum.
Zehir olmuştu mevsimlerim/suyu tükenmişti gençliğimin.
Bir seyyah olup kaçmak istedim kendimden. Dağlara, yollara vurmak istedim kendimi.
Þ imdilik yakarışlarını duyuyorum ormanların.
Yeryüzün cenneti ateşler içindeydi. Nefesim kesilmişti, soluksuz kalmıştım şehla bir bakışla.

Ey yüreği avuçlarımda hayat bulan dağlar kızı..!
Ey gecenin yıldızlarındaki inci küpeli..!
Ey yurtsuzluğumun asaletinde ülkeye dönüşen mitani..!
Ve ey bayram sabahlarındaki sevincim; mızıkacı çocuk..!

Duydun mu ateşe vermişler ormanlarımızı? Yıkıp yağmalamışlar kuşlarımızın konaklarını/bozmuşlar genç kızlığını yemyeşil baharında…

Þ imdi hangi ağaca baksam utanıyorum yaşamaktan. Diri diri yakılan ormanların izleri var bedenimde.
Eylülün sararan yaprakları vardı önceden. Oysa şimdi ne bir yaprağı var ormanlarımızın ne de o yaprakların yaratıcıları.

Ey bu ormanları ateşe veren soysuz doğa düşmanları..! Birer cehenneme çevirdiniz ekolojik tapınaklarımızı.

Yok ettiniz çocukluğumuzun deryalarını_talan ettiniz iklimleri…
Hangi dinde günahsız sayılabilirsiniz ki..?
Orman yakmak; vahşettir…
Orman yakmak; cinayettir…
Orman yakmak; kıyamdır yeryüzüne…

Cehennem arenalarına sahne oldu o güzelim ağaçların görüntüsü. Kaybedilen bir çocuğum şuan. Hüznün sularında yüzüyor gemilerim. Karanlığa karışıyor gözlerim. Sulara gömülüyor bedenim. Yıldızlar çekiliyor gökyüzünden.

Hiçbir sebebi olmamalı yakıp, yıkmanın.
Utan ey gökyüzü_utan ey insanlık…
Ormanlarımız alevler içinde yanıyor. Çığlıklara bürünmüş ağaçlar ve yapraklar…

Kime yanar acaba bu ormanlar..?