Beyaz Güllerin Süslü Kent Diyarı

Yüreğimin sözcüklere tercüme edilemediği bir masal kentin çocuğuydum ben… Yağmurlarında ıslandığım/ateşlerinde seviştiğim korunağımdın sen… Sokak sokak hüzün ektiğim ve sevda biçtiğim bir şehrin gülüşüydün sen... Ve şimdilik yüreğim bir yangın ülkesi Oysa hiç bir acı bu kadar açık-seçik kanatmamıştı beni. Gidiyorum/gidiyorum/gidiyorum… Ve ben gittikçe de kanıyorum. Kaç gündür-kaç gecedir küçücük çocuklar gibi ağlayıp sızlıyorum ve titriyorum düşlerime… Bir şehri göz göre göre gözden çıkarmak neyin ifadesiydi acaba? Geceleyin yıldızların altında,süslü bir kentin konağında yudumlarken bir çayı, Veya sabahın gül kokan serinliğinde beyaz güllerle açarken gözünü uykulardan… İşte öyle bir şey mızıkacı çocuk. Gidenler hangi kan grubuna dâhildir acaba? Veya hangi melodiye uyarlanır harfleri? Gidiyorum kalbimin mühürlü diyarı..! Gidiyorum dağlar kızı..! Beyaz güllerden koparak. Sınır boylarında batarırken güneşin kızıllığını… Eylül sevgilim/ekim hüznüm. bak bu kent yapraklarını döküyor son demlerinin. Ellerinin sabah serinliğini özledim Gözlerinin mülteci hüznünü… Nasıl koptuk birbirimizden Niye bıraktın ki beni_ya ben nasıl bırakabildim ki seni? Ey yurdum! Ey sınır boylarının kaçak sevda perdesi! Ey yıldızlar altındaki süslü kentim! çocukluğumun siyah-beyaz sahnelerini bir çantaya koyarak ayrılıyorum senden yüzümü bir suya gömerek kopuyorum işte... yüreğimdin sen gecelerimdeki yıldızlar ruhumdaki ateş/suskunluğumdaki gülüşümdün sen... ey inci tanem/şehir ışığım..! seni anılar arşivinde bir gün yüzü olarak anacağım her dem... gidiyorum işte mitani* ve ben her sabah tekrardan beyaz güller sereceğim yollarına her akşam kapına dayanacağım... gittim işte sevda kentim/can suyum... ama ben her yağmur yağışında tekrar tekrar sana döküleceğim... anılarımızın duraklarında ineceğim istasyonlarımın... ey nusaybin..! ey beyaz güllerim..! ıslak yalnızlığım/hüzün çayım. seni özledim/hem de yokluğun bir uçurum...

12 ekim 2006 / Ankara