Kime Kalır ki Şiiri - Kenan Gezici

Yar idim eğilip toprak sürdü kül ile doğan.
Yitik olduğumuz okunur gözlerimizden belirgin
Hangi doğal felaketin anasıydı en son gelen.
Burkulur yürürken aksak ayaklı tökezler durur.
Hiçbir ağacı beğenmez bir baltaya sap olan.
Kırgın saçılmış uzun saçı birbirine karışır.
Yalancı masalcıya aşık meftun biri.
Metrolojiye endeksli çalışma saatleri.
Tüm ruhlar bir bir taşlar durur bu belli.
Ölüm kol gezer ruhunu her defasında avlar.
Cahilin cesareti delinin gücü kuyruklar.
Güzel havalarda zaten cesaret buldular
Bir kış güneşliğinde nemli pis üstü.
Kurumaz nem, tabiatı aşan bir durumdur.
Ölümü mikroplarının elinden olacaktır.
Boştur debelenen, mantıksız bir metafordur.

Kenan Gezici 25/02/2025