Kime Baksam Hep Sonbahar

Kime baksam;
Omuzlar yüklü,
İfadeler yorgun,
Benizler solgun,
Hep sonbahar.
Kime baksam;
Kirpiklerinde sallanıyor
Biraz ölü, biraz diri,
Dudağının kenarında,
Ömrünün gün batımında.
Kime baksam;
Hayatın ortasında,
Kendini kaybetmişcesine,
Acılarını kurşunlar gibi
Kahkaha atarken ulu orta.
Oysa ki bende
Hüznümü soyunmak için çıkmıştım dışarıya
Tıpkı onlar gibi
Biraz ilkbahar, biraz yaz giyinecektim
Mutluluğun ortasında ulu orta.
Biraz daha aksam ortama
Hüzün sağanağına yakalanacağım
Oysa ki iyileşmedim ben daha.
Sabahtan akşama kadar
Camları açık bırakıyorum
Güneş belki gelir diye.
Bugün de gidemeden gittim
Yüreğimin gittiği,
Bittiğim, yittiğim yere.
Ah şu çocuklar da olmasa evde
Ben nasıl dönecektim yine.
Ah şu çocuklar
İyi ki serpilmişler yeryüzüne.
Ah şu çocuklarım da olmasa
Ben nasıl dönecektim ölmekten yine.