Kim Garibi Kayırır Şiiri - Mehmet Tekmen

Kapılmışım rüzgara,meçhule savrulurum.
Güneşin sıcağında,yanarak kavrulurum.
Durmak bilmez bu gidiş,alır götürür beni.
Sormaya gücüm yetmez,nedir bunun nedeni.

Taşınmaz hayallerim,bir yerden başka yere.
Kazısam umdumu,ne fayda taş esere.
Akibet yok olacak,görünen görünmeyen.
Ayni yerde buluşur,sürünen sürünmeyen.

Baştan sona hayatım,sanki kötü bir masal.
Fırtınalı denizde,kalmış başı boş bir sal.
Dalgalara kapılmış,salınır sağa sola.
Yok onun kaderinde,şöyle uzun bir mola.

İniş çıkış zorluklar,hayatın cilveleri.
Ne demeli insanın,insana hileleri.
Dolmaz dağarcık böyle,boşa giden emekler.
Bilmemki daha gönül,ne ister neyi bekler.

Sayıya sığmaz nefes,istesem de sayamam.
Eksiklerim pek çoktur,çalışsam olmaz tamam.
Sığınacak bir yerim,korunmaya derman yok.
Tüm varlığın içinde,dert dersen bende en çok.

Yine gönül feryadı,yine hasret acısı.
Her zaman bu yerlerin,derbeder yabancısı.
Dostlar ile sohbetten,çaresizlik ayırır.
Elimden kimler tutar,kim garibi kayırır.