Engelin ne olduğunu sorar bana gece…
Karanlığıyla yüzüme çöker, nefesime değen bir soğukluk gibi.
“Kim engellidir?” der.
Ben susarım önce; çünkü anlarım ki engel, insanın adımını durduran taş değildir yalnız.
Asıl engel, insanın insanla kurduğu kirli bağda,
sözlerin arasına saklanan gölgede,
kalbin kuytu köşesinde sessizce büyüyen yaradadır.
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta