Şair Konuşuyor Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Uykum var.
Karadeniz dalgası kadar.
Uyumam, uyuyamam.
Çünkü deli gibi yazasım var.

Ne yazacağımı bilmeden,
Tutunmuşum bir güzelliğin bayrağına.
Hiç de kendimden ödün vermeden,
Düşmüş yolum bu gece bir yazma durağına.

Bir durak ki;
Ne zaman bahsetmedin aşktan,
O zaman kırılır kalem.
Yazdırır yeni baştan.

''Sevmemek için hiçbir sebep yok.'' diyor insan bazen.
Keşke sevmese belli bir zaman,
Düşünmese hiçbir aşk metaforunu bir gece olsun.
Şarkılar fırsat verir mi kaçmana?
Adım adım peşindeler,
Meraklılar kalbine yepyeni yaralar açmaya.

Uzaklaş o tablodan,
Hangi akımın sanatı olursa olsun.
Resim beşer fakat,
Manası derin.
Yanar her yerin.
Ha dün, ha bugün.
Tutuşmuşsun ya...
Ne farkeder?

Kömür sevdim harlandım,
Yeşil sevdim tutuştum.
Nefesli bir mangala döndüm.
Bazı bazı yanıyorum,
Sönmeyi unuturken.
Bazı bazı sönmek hatrımda,
Lakin başaramıyorum yanmak daha cazipken.
Ne zaman nefretler kusarım bu yanma arzusuna,
Belki o zaman sönmeyi beceririm.
Ve yatarım son kez,
Aşkımı, cananımı seyretme uykusuna...

Beceremedim ben bu işleri.
Halbuki pek çok kez yazıldım da kursuna.
Altına imzamı attım.
Hoş; atmadığım da imza kalmadı ya.
İmzalarım da yandı benimle beraber.
Kalmadı sevdiğime dair bir kanıt.
Gerçi kimin var ki;
Sevdiğine dair bir kanıt.
Kalbimizi deşip bakmıyorlar ya.
Oysa ki benim şiirlerim var.
Her an ispat halindeler bu amansız sorguya.
Diğer sevenler ne yapıyorlar şu anda acaba?
''Şöyle sevdim, böyle yandım...'' diyebilecekleri,
Bir adresleri yok muhataplarının dışında.
Daha iyi ya!
Evirip çevirmeden,
Çalıyorlar kapısını sevgili yarin.
Yok herhangi bir zaruretleri,
Süslü cümleler ile ilan etmek adına.

Peki biz mecbur muyuz yazmaya bu denli?
Mecbur muyuz söylemeye bu denli?
Mecbur muyuz girmeye süslenmiş ve küflenecek olan,
Bu cümleler yorganının altına saklanmaya?
Elimizde olsa...
Elimizde olsa...
Hayır...
Eğer olmasaydık böylesine duygu yüklü,
Elimizde olacak bir şey mi kalırdı,
Şairlik adına, şiirler namına?

Aslına bakarsan sevgili okuyan,
Sözün özü;
Elimizde hiçlikten ve kalbimizdekinin aşkından başka bir şey olmadığı için,
Yazabiliyoruz...
Söyleyebiliyoruz cesurca...
Biraz da süslüyoruz,
Çok mu?
Suç mu?
Değil...
Bizim ne yazmaya mecburiyetimiz var,
Ne de yazmamaya...
Yazıyoruz işte...
Tebessümlensinler o güzeller ki;
Nice şairlere, nice şiirler yazdırmışlar...
Artık kendilerinin mi kıymeti bilinecek,
Yoksa şairlerin mi...
Orasını okuyan bilir...

Seven var, sevilen var.
Bana sorarsanız sevin ikisini de...
Kimsenin bir suçu yok.
Kimse kimseden üstün değil.
Sevileni sevin, böylesine şiirler için,
Seveni sevin, böylesine şiirler için.
Birinin marifeti yazmak,
Öbürünün ki yazdırmak.
Eee sevgili okuyan?
Sen söyle bakalım;
Yazdın mı, yoksa yazdırdın mı?...