Kim bilir., belki yarın Şiiri - Cevat Çe ...

KİMBİLİR., BELKİ YARIN
.
Biri kız diğeri erkek., iki küçük çocuk koşarak geldiler ve yangın karası bir orman manzarasının karşısında durdular… Nefes nefese kalmışlardı… Önce uzun-uzun seyrettiler genizlerini yakıp., gözlerini yaşartan is kokulu manzarayı…Sonra yüreklerinin içinden kâğıttan yapılmış yeşil yapraklar çıkarttılar… Ve koşarak en yakınlarındaki ağaçların altına gidip., boylarının eriştiği dallara., birbirlerine bakıp kahkahalar atarak birer-birer astılar kâğıttan yeşil yaprakları…
--- Her yaprak asıldığında biraz daha derken., bütün orman yemyeşil olmuş…
. ,
İki çocuk yemyeşil ormanı arkalarında bırakarak soluklanmadan koşup geldiler ve katran kokulu., uçsuz-bucaksız bir denizin kıyısında durdular… Önce uzun uzun seyrettiler ufuk çizgisi silinmiş., dalgalarını kulaçlara kapatmış., bir gömüt gibi ıssız ve dalgasız denizi… Sonra erkek çocuk yüreğinden kâğıttan yapılmış sarı bir sandal., kız çocuğu da aynı anda bir çift kürek çıkardı... Ve usulca bıraktılar sandalı denizin üstüne., kürekleriyle beraber…
--- Katran kokulu., o ıssız deniz., birdenbire ufuk çizgisine kadar masmavi olmuş…
. . ,
--- Ve o çocuklar ormanı ve denizi arkalarında bırakıp., ‘yok ettiğimiz her şeye doğru’ el-ele ve kahkahalar atarak koşmaya başlamışlar...
.
.
Cevat Çeştepe
2012-2025