Kim bilir Şiiri - Cevdet Altay

Bir kadın tanıdım
İnsan gibi insandı
Meltem bakışları
Ruhumu serinletiyordu
Gözlerim kamaştı
Seçemedim
Göz renklerini dün gece
Sormayı denedim
Müzmin nezaket hastalığım
Engel oldu meraklardayım

Dolunay yanaklı
Yüzünde zoraki tebessüm
Belkide kaderine
Ayıp olmasın diye
Gülüyordu nezaketen

Gel demesini çok arzuladım
Ömrünün son baharında
Yalnızlığının ortağı
Olayım demesini

Kim bilir
Beklide aleyhimize
Çalışan zamanın
Uzun ve düzce
Bir çizgide
Lehimize çalıştığı
Günlerin habercisidir
Raslantılar
Beklide benimde
Artık gülmem için
Zemin hazırlıyor
Kaderim bana

Bir gönül ortağı
Kenetleyeceğim bir el
Bir sıcak dokunuş
Sessiz çığlıklarıma
Katacağım bir ses
Soluyacağım bir nefes
Hayatın son virajını
Beraber döneceğim
Bir eş bir arkadaş
Bir can yoldaşıdır istediğim
Koskoca dünyada
Çok şey mi istedim
Acaba kim bilir