Kim Şiiri - Ersen Temizel

kim adını fısıldıyan durmadan kulaklarıma
sürekli tekrar eden bir döngüde
yaşamak bir yolculuk
bitiş çizgisinde öğlen ikisinde

seni arıyor gözler
boş sokaklarında ömrümün
şimdi çıkıp gelir diyorum
ansızın beliri verir kapıda
peşine taktığı sonsuz ihtirasla

beklemek yüzyıllık sancı gibi ağrılı
hasreti sabırla bölüşerek
çöp kontenırında aranılan umutlar gibi
belki bir çocuk belki bir anne
bayat ekmeğin sevincinde
günü kurtarma telaşı içinde

hangi yanın daha gerçek hayalinden
yüzünde rüyalarımın ince ayrıntısı
bıraksam kendimi uçurumuna son kez
tutabilirmisin ellerimi yenikken yeniden