Kilit Taşı Şiiri - Mustafa Ayvalı

KİLİT TAŞI

Hüzün en çok nehirleri sever
Ve bir köprüde başlar ayrılık sancıları
Dur durak bilmeyen nehirler gibi aktıkça
Büyürken her veda
Ayrılıktır iki yakası kolasız sevda.

Ulanmış ırmağa nice günahlar taşır
Namerdin köprüsü.
Geçmeseydik de sular götüreydi
Ki umudumu,
Baştan kokan bir balık yedi.
Sahi köprülerin altından geçen neydi?

Bir köprü çatırdıyor susuz çaylarda
Demirden, ağaçtan, taştan
Çelikten olsa da saçlarının örgüsü
Köprüler ki iki geçeli
Asmalı bir intihar bu
Ki ben
Mumdan köprüler kurdum alevden nehirlere
Kimi attım köprüleri iki yakamdan
Köprülerde yaktım dönüş biletimi.

Başını almış taşlara çarpa çarpa gider
Sudan sebepler.
Bir kilit taşı yorgunluğunda
Eşiğinde beklediğim dilsiz kapı.
Sussam kapanacak,
Konuşsam kapı duvar.

Oysa
Köprücük kemiğinden
Bendim köprüler kuran
Bendim kendi omzunda ağlayan!
Daha nice yolcular var
Köprülerin altından yalnız sular mı akar...

Mustafa Ayvalı