Gölgeli Fısıltı Şiiri - Hatice Güzen

O topuklar can taşırdı bir vakit,
ta ki gölgeli bir fısıltı
duvarlara sızana dek.
Kışkırttı, eğdi, yönlendirdi
karanlık bir niyetin ağırlığında.

Zaman, dökülen bir perde gibi,
gözlerin önünde parçalandı.
Her ses, yankısını yitirdi içimde,
ve taşlar,
sessiz çığlıklar gibi yankılandı.

Bir adım geriye çekildim,
baktım:
her duvarın ardında
bir başka suskunluk saklı.
Ve herkes kendi yalanına
bir dua uydurmuştu çoktan.

Ama ben
gölgelerin değil,
ışığın koyu gölgesinde
sakladım fısıldayan sırrı -
ve bilirim, bu son çığlık
kimseye ait olmayacak.