Bir ekskavatörün
Kuvars bir taşı kırarken
Çıkardığı ses avazım.
Kırıcı darbeleri
Senin avazın.
Kırılan kalbim.
Ne geldiyse başıma uysallığımdan
Büktüm boynumu dedim her halde kader
Bir güzel sevdim kendi kendime isyan
Ne bileyim seveni sevmezmiş kader
Bağır yanık dil kurak duydum aşk imiş
Çatısı damı da yoktur bu tür hırsızın
Zaman mekan da bilmez hiç girer ansızın
Kilitler dayanmaz sahibi imkansızın
Bende çaldırdım da arıyorum hırsızım
Dostlara, bu kalbimi çalan diyeceğim
Benim yarim bir elife benzer,
Ne kısa yazılabilir ne uzun,
Taşıyamadı nazını bileğim,
Ne belim dayandı ne de omuzum
Ali KILIÇ
Dostluğun değişmem paraya pula
Dilimdeki hece gözüme fersin
Biliyorum kulluk edilmez kula
Kalbimdeki ritim bedene sersin
Sohbetine âşık feyzine hasret
Bir boylamın önü
Karanlığa savururken kendini
Kutbunun arkası
Güneşe merhaba diyor.
Her direnişin bir kırılma noktası
Bahçe kapısının üstündeki
Demir sürgüyü
Sessizce açıyorum
Sanıyorum ki duyulacak
Kalbimdekiler
Şahidimdir,
Hasret ve özlem.
Ellerimi bırakarak,
Kıydığın,
Ayrılık nikahına.
Her gün anı, hatıra,
Ya kaçma benden gülüm, yada hiç iz bırakma,
Masumane bakıp da içime, göz/köz bırakma,
Ali KILIÇ
akmira
13 02 2010
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!