Kibriyâ ve Aşk-1 Şiiri - Eymen Erdem Akça

Göz, irfan gülü derer aşk şimşeği çakarken
Kalbim süveydasında, gönlüm süveydasında
Şems-i Ehad cezbeyle semavattan ağarken
Tevhid rüveydasında, vahdet rüveydasında
* * * * * * * *
Cemâlinin meftunu serseri pervâneyim
Ne vaslın ne kurbunla karar bulamadım, yâr
Gurbet yorgunu mahzun, hasretkeş divâneyim
“ Fenâfillah ” neyleyim “ fedâ lillah ” da diyar
* * * * * * * *
Özledim Seni yine bu bela mevsiminde
Hasret ü firkat câna ebedî yoldaş olmuş
Kokun var burcu burcu seherin nesîminde
Fakîrin iftiraklı ney seslerinde solmuş
* * * * * * * *
Bırak sussun bu benden kapının eşiğinde
Rahmetinle avunan hasretler divânesi
Belki bir lem’a aşkın bu garip âşığında
Kurtulur semâlardan ezelî biganesi
Âşığın ki hasretkeş “ Kibriya ” pervânesi
* * * * * * * *
Vuslât-ı yevm-i Leylâ “ ölüm ” diye yazılmış
Huzûr-u Kibriyâ’nın en kederli gülüyüm
Kim “ O! ” dediyse, ey cân! , yüreciği üzülmüş
Ben ihtirak hayrânı, hasretler bülbülüyüm
Bilsin Hazret-i Aşk ki, ben Onun maktülüyüm
* * * * * * * *
Öldür beni İlâhî, Seni yanlış bilirsem
Ademlerden örülmüş kefenimi Sen doku
Güldür beni İlâhî, Sana Senle gelirsem
Âşıklar defterinden fakîrini Sen oku
* * * * * * * *
Ey Cemâl-i Mukaddes, içimde kudsi edân
Bilmem hangi mevsimde vasl-ı dâim olacak
Akdesî hazretinden gelir gönlüme sedân
Dâu’s-sılân fakîri, son kurbanın kılacak…
* * * * * * * *
Yağmurun çilesidir semânın kızıl yüzü
Sermedî bir tebessüm belirir mehtâbında
İyilik meleğinin dilinde “ ölüm ” sözü
Semâvî sadâ saklı, yârimin hitâbında
* * * * * * * *
Ruhumun kök saldığı ezel bezmi toprağı
Sayısız güllerinin kokusunda Sen varsın
Sensin dünden eskimiş zamanların yaprağı
Sen “ Kendine ” hasretli fakîrlere diyarsın
* * * * * * * *
Varlık Seninle bulur “ huzûru ” ve “ sükûnu ”
Ey varlığı var eden Varlıkların Varlığı
Yetmedi mi kölenin hasretinden cünûnu
Bil ey Canların Cânı, kalbim “ an ” mezarlığı