Kibrit kutularım vardı yanar, yanmaz

sobamızın kül attığı günlerde
buğusuna vurulmuştuk istanbulun
öfkemizden şimşekler yarattığımız günlerde
sokaklarında üşüyen çocuklar gibiydik

yağan yağmurlardan sonra
pencerelerin önlerinde açardı rengarenk çiçekler
sanki bir hüzün karanfili göğsümde yıllardır
daha çok şey var
istanbula doğru nabzımın atışında
doğrusu her çocuk gibi çok üzgünüm

gözyaşlarım genzimi yeniden daha bir yakıyor
ağlayıp duran istanbul değil miydi
evde, işyerinde, sokakta, içten içe…
siliyorum adımlarımı kaldırımlarından
parmak uçlarımda eriyen kar taneleriyle
hiç bir ayrılık masalına benzemiyor

kibrit kutularım vardı yanar, yanmaz
aşk ateşiyle yandıklarındandı uçlarındaki
çizik çizikti kalbim
yürek sızıları gibiydi istanbul

redfer