Kibrit Kadar. Şiiri - Murat Ecevit

acı ağladım, aklı aklımdan çıksın istedim, aldandım
çok alıştım, anılar anladı anlarsın ya anlık artık
mazi krizleri, geçmişin izleri
bahar başlar mı? Başka aşkı beklerken ben de, dur biter birazdan
bu şekilde çok uzun çalıştım, çiçekler çeker çilesini

dağ gibi adam olamadım, delicesine delisine dermanım
diline heves olmak için biçtim anıları, duydum zaten
fazla durmadın, yine heceledim gecelerime adını
gitti attı golünü, gözlerine gözüm, gülüşüne günler
günlere güller biterdi, güzeldi, en başında
güzeldin hayalime, fakat kabusa dönüştü, ne kadar inkar etsemde.

kanı kapısında kayboldum, genç kalbimi aldım karşından
kimleri masallarına sakladın?
kimleri kazanıpta kırdın?
kendimi sahte sabır rüzgarına kaptırdım, ama olmadı
lodos vardı.

ömrümden çok pişmanım, rüyalarım sevdadan sanırdım, bir düşe sarıldım
senden sıcaktı, sıkıldım
sokaklar soğuk sonunda, söz sürmez şaşırdım
şimdi tıkandım tabii, önce taşla sonra tatlı
tecrüben tek tesadüfken, kuşlar uçardı
evin yangını, sonbahar yağmurlarında sönerdi, yalandın
yalnız yangını kendim kapattım, yine yoksun yoluma,
yüreğimde yorgunluk, ruhuna lanet
uyandığımda bir kibrit kadar korkaktım

Ağlama, anlat, bağlan sevdam
Belki biteni bilene af çıkar
Çirkef çivisi dalıp, dargınlık derdim
Zehir içerim, nasılsa kaybettim.