Kibrit Şiiri - Hüseyin Kefeli

Delikanlı bir adam
Her şeyiyle dürüst
Her şeyiyle insan
Yüreği temiz
Kalbi sevdiği için atan
Delikanlı bir adam
Bizim çöplükte tanımıştım onu
Elinde bir şişe
İçiyordu insanlara
İçiyordu yalnızlığa
İçiyordu ve ağlıyordu
Yanıma geldi
Bir kibrit istedi
Verdim
Eline alınca şöyle bir baktı
İşte dedi işte
Bir hayatın özeti
Kibriti aldı
Ve onu çaktı
O anda esen
Bir çok kişinin korktuğu
Bizim ise dostumuz olan
Kötü bir rüzgar
Yanan kibriti söndürdü
Bana baktı ve şöyle dedi
İşte hayatın özeti
Ve oradan uzaklaştı
Şimdi yıllar sonra
O kibritin ne olduğunu anlaya biliyorum
İnsan önce yükselir
Aynı o ateşin bir anda yükselişi gibi
Ve yine insan
O yükselişin ardından bir anda düşer
Mutlu günler biter
Tıpkı o kibritin sönüşü gibi
Bir hayat söner
Bunların bütün sebebi
Aynı o kötü rüzgarın kibriti söndürüşü gibi
İnsanlarında
Hayallerini, umutlarını, aşklarını
Kısacası
Hayatlarını dış etkenler yüzünden
Söndürmeleri gibi
Şimdi seni anlıyorum dostum
Çünkü bende senin gibi
Artık İnsanlara içiyorum
Yalnızlığa içiyorum
Ve Tuana’m için
İçip içip ağlıyorum