Kibrin Krallığı Taçsız Tahtlar

Kibrin Krallığı Taçsız Tahtlar

Yeryüzü doldu taçsız krallarla,
her biri kendi aynasında tanrı oldu.
Kibirle baktılar toprağa,
oysa o toprak
bir gün hepsini eşitleyecekti.

Yüzlerinde tevazu yoktu artık,
gözlerinde merhamet suskundu.
Kalplerinin yerinde
bir taht vardı,
Üzerinde insan yoktu.

Konuşurken dua sandılar seslerini,
bakarken küçüldü herkes gözlerinde.
Gülüşleri bile üstünlük kokuyordu,
çünkü sevgi değil,
Kibirdi artık yeryüzünün dili.

Taçsız tahtlarda
kendini kral sananlar vardı…
Ama ne taht gerçekte tahttı,
ne oturanlar gerçek insandı.

Yeni Adem,
kendine bakarken unuttu aynayı,
aynaya bakarken unuttu Allah’ı.
Yeryüzü böyle karardı,
çünkü herkes
kendi kibirini yıldız sandı.
Ama unuttular
gökyüzü kibri değil,
aşkı anlatırdı.

Azra Nimet Öner