Kibirli Şiiri - Mehmet Cıngır

Kendini Kafdağı’nda erimez kar sanıyor
Şu fani dünyayı kendine yâr sanıyor
Tepeden bakıyor yere,yüreğinde kibir
Kibir ile sarhoş, Azrail’i kör sanıyor.

Hareket ve davranışlarında çalımlıdır,
Giyim,kuşam ve kıyafetinde alımıdır.
Unutmuş kabri,sanki dünyada kalımlıdır,
Yaptıklarını yanına kalır kâr sanıyor.

İçi kibirle doldurulmuş bir gayz küpüdür,
Sanki patlamaya hazır bir aygaz tüpüdür.
Cilt cilt kitap sırtında yağız eşek yüküdür,
Kendini âlemi aydınlatan nur sanıyor.

Beğenilmek ister en coşkulu alkışlarla,
Beğenmez isen aşağılar çatık kaşlarla,
Yüreğine bağladığı çok ağır taşlarla,
Kendini cennete pır diye uçar sanıyor.

Beğenilmeyi ister de kimseyi beğenmez,
Kendini büyük görüp hiç kimseye güvenmez.
Gerçek alim,alim olmakla asla övünmez.
Üç kelime öğrenip kendini pîr sanıyor.

Kendisini öylesine büyük görüyor ki,
Uzanıverse güneşe dokunacak sanki
Yüzyıllar boyu hiç durmadan esecek gibi,
Kendini zirvede dinmeyen rüzgâr sanıyor.

Açılıverirse biraz dünyaya çok yönlü,
Kendisi ile birlikte yükselirse gönlü,
Başına taç giyip olursa birazcık ünlü,
Kendisini bu dünyaya hükümdar sanıyor.

Kibrinden gırtlağına kadar batar günaha
Kimin çıkacağını Allah bilir sabaha,
Bir günde beş defa ulaşılırken Allah’a
Heybetinden, herkes kendinden kaçar sanıyor.

Yüceltip kendini, kurtarır sanıyor kibir,
Kendini tanrı sananlar girdi kabre bir bir.
Onun da yüzüne gülümser mutlaka kabir,
Kabri sadece garipler için var sanıyor.