Ki Zaten Öldüm Şiiri - Erva Özbaba

Ufkumdan saçılan ışıklarla büyüyorum
Gün, yüzünü bana göstere duruyor.
Hatıralar canlanıyor, yitik ellerimden
Vasıfsız duvarlar arasında;
Pembe düşlerde buluyorum kendimi.

Eşlik ediyorlar bulutlara kadar bana
Alacalı renkli, ruhani atlar
Kimdedir, neydedir? o ruhaniyatlar.
Ki zaten ölümümün seneyi devriyesidir
Dört nala koştursa da yüce zaman.

İnan görmüyor gözlerim
Karanlık odalardan başkasını
Cesaretimle aşmaya çalışıyorum,
Kasvet ve zehir içindeki satırları
Olmuyor, tutunamıyorum benliğime.

Ruhum son günlerini yaşayan bir kelebek
Gibi can çekişiyor
Feryatsız geçen günüm yoktu, ölene değin
Ki zaten ölümümün seneyi devriyesidir
Ondan toplanmış taşımda adlaşmış sıfatsızlar.

Biri diğerinden farksız, yüzsüz kişilikler
Nerede olursam bir gölge gibi
Hep, daima, peşimdeler
Tükenmiş kalemlerim saçılmış yollara
Bütün ardımdan gelenlere bir armağan.

Yine de uslanmaz bu kendini bilmezler
Sevdaymış, ölümmüş ayırt etmez
Yıkar geçerler tüm yaşanmışlıkları
Ki zaten ölümümün seneyi devriyesidir
Ondan mutlu, atı yalnızlığa mahkum bırakanlar.

Varsın kalalım seneler boyu,
Kaktüslerle bezenmiş mezarda
Sulayan olursa eğer bir gün
Dikenlerinden damlar
Geçmişimin silinen gözyaşları.

Acılara katlanarak büyür
Toprağımdaki her yeni tohum,
Mutlak ve bir olana doğru yükselir.
Ki zaten ölümümün seneyi devriyesidir
Bilmezler yolundan geri dönenler.