Sefid ü Siyah Şiiri - Erva Özbaba

Ne sevebildik kitaptan, şiirden başkasını
Ne bilebildik aşkın adını
Boş sokaklarında gezerken kimsesiz benliğimin
Üstüme geliyordu yıpranmış duvarlar.

Zamanım doldu dolacak sanki
Kemiklerimde ince bir sızı, tırnaklarımda mor halkalar.
Yüreğim çoktan çürümüş haberim yok,
Bihaber bıraktılar beni kendimden.

Çığlıklar atıyorum gölgeme karşı
Sevdam çınlatır toprağı, arşı
Pamuktan bir suretle yansıttın aşkı
Parlayan ışığımsın benim, her karanlık günümde.

Seneler sonra tekrardan açtım buğulu gözlerimi,
Pencerem açık perde havalanmış
Renkli bir dünya garip, çok garip,
Olmazlara meyilli bu yaşantımda.

Göğüs kafesime ışıyan bir suret gördüm
Önünü göremeyen bu gözlerle
Paranoyaların bir parçası sandım
Seni öylece karşımda gördüğümde.

Vakit yakındır, az kaldı gemilere
Birlikte el sallamaya
Vakit yakındır, dönüyor tüm beklenenler
Ve sen bekleme, fark et, beni ve bütün benliğimi.