Ki Hiç Şiiri - Mesut Hastürk

bir koşu geldim
portakal kabuğu ayaklarım
bir koşu kabuğu
ayakkabılarım
üzülmedim ki hiç
ki hiç

gözüyağışlı koca insanlar buharlaşırken
ned’üşünürd’ü
bırakıp paltolarını cesetlere

dizleri giderdi elbet çıkıp
eğrisinden gövdenin
çağrılmazlardı kenar
oturdukları bez
sevdikleri mahalle
üzülmezdi ki hiç
ki hiç

bir kıyı
bir uç
uç
uç
üzülmezdi ki hiç
ki hiç

mesela şehrin altında yaşıyorsunuz
ya da üstünüzde var bir şehir
otobüs size biniyor
varış saatlerini geri çevirmişsiniz
kalkış saatiniz ise hep
dokuzu farz-ı mahal geçiyor
kendini geciterek işliyor zaman
güm bizim asırdasınız
güm sizin Asur’da

değişir hak’katen hayalet-i ruhiyeniz
akar su borularından tıskırarak hikayeniz
yeri kazdıkça siz çıkıyorsunuz
göğü kazdıkça yeriniz
arasıra kendinize çarpıyorsunuz
tuvalettesiniz!
çekip sifonla onu da
s’çıkıyorsunuz

yine turşuyu üstüne yediniz tulumbanın
diye bi daha dalıp
bi dahi
s’çıkıyorsunuz

üzülmediniz ki hiç
ki hiç