Keyif Şiiri - Rıdvan Küçük

annemin beni oyunun ortasında çağırmasıydı tek korkum,
tek özlemimdi akşam eve gelecek olan babam..
son oyuncagımdı bu bende kırılmadan kalan tahta araba,
ve aklımda olan tek koku pencere önü çiçekleriydi..
güneşin yüzüme sıcak dokunuşuydu sabahleyin şefkat,
suyun okşamasıydı o en tatlı haliyle acı..
çocuk olmanın aşk kelimesinde uyandırdığı meraktın sen,
ya da filmlerin etkisinde kalan bi çocuktum ben..
o aralar iyidi hayat,bu aralar çok dar,
geçemez oldum aklımdaki soruların arasından..
artık pencerem acıldıgında içeri dolan bi çiçek kokusu yok,
tahta arabam değildi artık bu dunyada mutlulugun dayanıklılıgı,
ve yok şimdi elini saçlarımın arasında kaybettikçe mutlu oldugum bir babam
dönmezdi ki hiç birşey mışlı geçmiş zamanlarıma,
ve anlamazdıki beni yakın geçmişim,
şimdiki işte benim..
ya ne demeli nankör geleceğe,
bu kadar mı uzaklaşmalıydım kendimden,
kendi kendimi aramak zorunda mıyım hep?
...