Kestik Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Ait olduğum yeri ararken
Ait olmadığım yerlerde azala azala geçti yıllarım.
Hep avuçlarımdan kayıp düşen güllere,
Uçup giden kelebeklere üzüldüm.
Ama yine de şanslı saydım kendimi:
Ya bir kalpte çürüseydim?
Kötünün de kötüsü vardır diye
Heba edilen günlerime hiç hesap veremedim.

Yastıklarım ıslandı,
Umutlarım kırıldı,
Ama yine de eğmedim başımı.
Ben, annesinin babasının nazlı prensesiydim,
Ama hayat acımamıştı.
Kırıklarımı toplayıp çıktım en zor yollara.

Zor diye bir kavram olmadı hiç hayatımda;
"İmkânsız zaman alır, zor diye bir şey yoktur,"
Diye zorladığım kapılar bazen açıldı,
Bazen de kilitlere mahkûm kaldı.

Hayat bir mücadeleydi
Ve ben de kolay gelmemiştim bulunduğum yere.
Biraz yorulmuş,
Çokça yıpranmış,
Gözleri bulutlu…

Tuvalimden renklerimi çalsa da hayat,
Yıkılmadım.
Sonra aşk diye bir olgu takıldı sol kaburgamın altına.
İnanmazdım aşka, sevdaya…
Yavaş yavaş ruhumu sardı duygular.
Örümcek ağına düşmüş gibi düştüm yüreğine.
Her nefes alışında heyecanlanarak.

Bir gece kendi içime düştüm,
Sessizliğin yankılandığı bir boşlukta…
Kimdim ben?
O mücadeleci kadın mı,
Yoksa yorulmuş bir yolcu mu?
Sorular sardı ruhumu,
Cevapları kendimden saklanmış gibiydi.

Herkes benden bir şey bekliyordu;
Güçlü olmamı,
Dik durmamı,
Hiç ağlamamamı...
Ama içimde fırtınalar kopuyordu,
Kimse bilemezdi.

Bir yanım hâlâ o nazlı prenses,
Diğer yanım savaş meydanında bir askerdi.
Ne çocuk kalabildim tam anlamıyla,
Ne de tamamen büyüyebildim.

Aynaya baktığımda
Gözlerimdeki bulutları görürdüm,
Ama o bulutlar altında
İnadına parlayan bir güneş vardı.
Yaralarımı sevdim zamanla,
Her biri bir zafer nişanı oldu bedenimde.
Aşk, hayal kırıklıkları,
Yıkılan hayaller ve yenilenen umutlar…
Hepsi beni ben yaptı.

Ve şimdi,
İçimde yankılanan bir ses var:
"Devam et,
Çünkü sen kendi hikâyenin kahramanısın."
Ve ben devam ettim kestik diyen hayatın inadına.
11.02.2025 15:25