Kestane Hüznü Şiiri - Özcan Yiğit

Kış mı güz mü belli olmayan bir günde
Kestaneler düşüyordu yerlere
Her kestane düşerken gerçekleri yüzüme vura vura düşüyordu
Bir daha dönmezcesine,
Dallara son kez dokunurcasına
Düşüyordu kestaneler yaprakların arasına

Burada kestane sendin ben ise ağaç
Düşüyordun ve elimden hiç bir şey gelmiyordu
Geçsin, gitsin artık aylar mevsimler.
Bitsin bu kış, bitsin bu zemheri.
Beni bahara götürün, kestane mevsimine gönderin,
Ben yine her kestanede seni
Ve her kestane kabuğunda gözlerini aramak istiyorum...