Keşkelerimi Topladım Şiiri - Hayrettin T ...

“Keşke konuşsaydın şimdi ama şimdi….. Ne çok şey anlatmıştı bu iki kelime. Sesler sustu bu iki kelimeyi yankılandı bütün gece yalnızlığında Ah! ... Keşke olsaydın konuşabilseydin zorlanmadan için için aşkım demeni..Ne sen konuştun, ne acılarım ne dertlerim, ne de ben..

“İçin” ışıklar sönmüş-mumlar yakılmış en istendik zamanlarda.
Bir poşetin içinde ruh denize bırakılmış gitmelerin mesajı gibiydi her şey.Seni aradım, dahası içimde melodik bir ruhsal ses olan “ tırtıl” demeni özledim.
Dalgaların arasında beni kaybettiğin sen denizinde yüzme bilmediğin ilk deniz sefamızın şifreleri çürüdü içimde.Hani seni daha ileri taşımak için çekişerken,kaybolan yüzüğünü kumsalda arama anındayım.
Ha geçen gittim aradım, aradım benimin içinde buldum o yüzüğü… Sahi,sen denizi o yüzüğü neden geri getirmedi.Muhteşem fırtınaların neden dingin, neden artık sevmiyor beni boğmaları. Aşk arası yaz yağmurları neden yağmıyor…Henüz dokunulmamış gözyaşların varsa ıslanmak isterim,orda bensiz akıtma…
Umudu hep içimizde yaşatma finalinde kalbim burkuldu yare düştüm, seni kazanamadım aşk.Büyük umutların kıtalarını aştık,yalnız iki adada aşksız kaldık,yani açız.
Ardını göremediğimiz kıyıları ararken şişenin içine bakmadık.
Peki şimdi bak bakalım,sonunda ne yaptık?

Özlemin kıyıya ulaşmadan,gözlerin dalgalarımın yakamozlarını sünse etmeden
taşıdığımız mesajlar ve bizi bir yılgıya silgi olarak kullanıyor.
İkimizde bir ruh şişesinde, ayrı okyanuslarda mahsur,kaldık. Sen susunca ben yazıyordum işte. Deli divane yazmak istiyordum keşkelerimizi. Bütün keşkelerden bir ortanca bir kavuşma güneşi doğar mı karanlık dünyama.Ne vardı dile gelseydi katran karası sözlerin,susayan,yalnızlığa atılmış çöllere derse veren yüreğin ne olsaydı konuşsaydı.O susunca ben yazmanın gerçeği oluyorum

Dile geleni ama en çok da söylenemeyeni. Şimdi kendimizi yarım kalmış kitaplara vuruyoruz.
Olmayan olayların olayı,olmayan aşkların kahramanı, olmayacak hayallerle,Ali cenap şifreli cümlelerle sunuyoruz yapmacık yazılmaları.Ne ben yalanım, ne de sen.. İki gerçek,iki ayrı
Bu şifreleri çözemedi gerçekler,belki bu yüzden
üzerine bir isim yazma cesaretini gösteremediğimiz kitapların arka kapağındaki tanıtım yazısız kadar özetlendik gitmelere.Yorulmuş fırsatları yakalamadı ağlarımız içli bağlarımız demek.Ben,sen,…Yanıldık.

İsimsiz öçlerin yanlış adreslerine postalandık.Posta kutumuzu kıran bir anın vuruluş demindeyiz,kapı çaldı postacı mı? Sen mi? Yoksa bir hayal miydi.

Suskulara su serpti ser sefil özlemlerim. Uçtu gitti şimdiye kadar benim sandığım bütün sözcüklerim. Sustum ve baktım eldeki kare fotoğrafına. Beyaz bakışlarından,kırmızı akışlarına kadar resimledim her anınını.İsmini andıkça titredi yine bütün hücrelerim,sözcelerim …
Uzun uzun baktım, bakışlarım, akışlarım, yanışlarım, yakarışlarım, uzun uzun sustu. Derin derin ahın virgül aralarına üç noktalı beklemelere bastım uzun uzun durdum. Sahi sen hiç konuştunuz mu bir fotoğrafla saatlerce. Sahi ela gözlerin belalarımı neden sarmanlarına aldı.Bi fotoğraf karesinde,kara sevdam karartılarına canhıraş kalesi.

Dokundu ellerim yavaşça cansız dudaklarına. Canlandı bütün kelimeler,hece hece o dudakların içinde. Kaçamak ve masum,utangaç bakışlarla bana bakıyor gibiydi.
İki santimlik fotoğraf dikildi karşıma bütün haşmetiyle. Dedi:O kendi beninde bir yabancı, seni yeniden sevecek kadar sevgi denizi yok, fenerlerini ihanetlerinin dalgası kırdı,rotasız yelkenliler gelecek gayrı.En güvendiği bir yelkenlinin yeli olup,yeniden bir seni bulma hızında.
Ben söyledim o dinledi sadece… bu kadar da olur mu ki… hayat ne kadar acımaz haritalar yırtıyorsun içimden.
Bakımsız benlerden bir ederin kederindeyim hayat baba…

“Baba ben derviş miyem?
Hırkamı giymiş miyem?
Ben sevdim eller aldı,
Yoksa ben ölmüş müyem? ”

İstiyorum ki tek senin aleminde yaşasın umutlarım.Sana baksın gözlerim sadece. Sen de beni gör baktığın her yerde,her serde, her anda bütüncül dünyalar sıralansın.
Aynı bütünün parçası gibi sen Dicle, ben Fırat Mezopotamya ‘da aynı düşün Basra’sına dökülsün tutkularımız... Senle düşsün adım Homeres’a..
Çivit ve tanıdık yazılarla yazsın seni duvarıma…
Kim bilebilir ki, çekildiğimiz yerde hayatın öteki yüzlerini boyatıyor.Vicdan kaldırabileceği en son yükü yüklüyor, gidişlere,acılara,sensiz her şeye.
Aykırı iki yağmur bulutunun rastlantısal buluşmasında senin ıslanmalarında aşka kadim olmuştum. Belki de aranan tek şey, bulamayacağımızı bilsek de,
Aranmaktır,yıkanmaktır,susmaktır,arayış umudun sarsak ritüeliyse ben senden giden reel bir gölgeyim aşk ağacı altında.

İşte canevimde ölümcül kalan ben bu resme bakıp bakıp daha çok yazacağım kendi kendime... Biliyorsun ki ben susamıyorum söz konusu sen olunca... Keşke sen de susmasan ve konuşsan söz konusu ben olunca… Sen ve ben baştan sona garip bir hikayenin bitmeyen cümlelerine resim sergisi olduk.