Keşke dosdoğru sevseydin Şiiri - Banu Doğan

Biliyor musun, çok düşündüm. Geçmişimizi, yaşadıklarımızı, yitirdiklerimizi…
Hepsini tek tek geçirdim aklımdan.
Her gece, seninle geçen anları tekrar tekrar yaşadım. Ama tek bir şey var ki, içimi kemiriyor, beni yiyip bitiriyor: Keşke dosdoğru sevseydin.

Her zaman seni anlamaya çalıştım. Hangi köşelere saklandığını, hangi duvarların ardına gizlendiğini… Belki de fazla çaba gösterdim, kim bilir? Ama bu, seni olduğun gibi kabullenmek için değildi. Senin değişmeni istemek, seni sevmenin bir parçası mıydı?

Ama sen, ne yaptın? Yalanlar söyledin, sahte gülümsemeler taktın yüzüne. Sevginin sahtesini, kalbimin en derin köşesine yerleştirdin. Gerçek mi sandın? Her gece, aynı karanlık odada, kendi içimde seninle savaştım. Kendi yalanlarımın gerçek olup olmadığını sorguladım. Belki de en büyük yalan, seni sevdiğime inanmak oldu.

Keşke dosdoğru sevseydin! İçten, samimi, yalansız.
O zaman belki bu kadar acıtmazdı ayrılığımız. Belki de biz, gerçekten sevseydik birbirimizi, böyle savrulmazdık rüzgarın önünde kuru bir yaprak gibi.
Senin sevginle beslenirdim, sen de benim sevgimle.
Ama olmadı.

Keşke dosdoğru sevseydin. Bu kadar basit ve aynı zamanda bu kadar karmaşık bir dilek. Gerçek sevgi neydi, biliyor musun?
Tüm hatalarınla, eksiklerinle, seni olduğun gibi kabul etmek, seni değiştirmeye çalışmamak. Ama sen, sevgiyi bir savaş alanına çevirdin. Kalbimi bir savaş meydanına dönüştürdün, her sözcüğün bir ok, her hareketin bir kılıç darbesiydi.

Bir zamanlar, senin sevginin beni iyileştireceğine inanmıştım.
Her yarama merhem olacağına, her korkumu dağıtacağına…
Ama olmadı.
Senin sevginde bir eksiklik vardı.
Gerçek bir sevgi değildi bu, sadece bir yanılsama, bir yanılsamadan ibaret bir düş.

Şimdi geriye dönüp baktığımda, keşke diyorum, keşke dosdoğru sevseydin.
Belki de o zaman biz diye bir şey olabilirdi. Birlikte gülebilir, birlikte ağlayabilirdik.
Yalanlar ve sahte gülümsemeler olmadan, sadece biz.
Ama olmadı.

Yine de, bu acının içinde bir umut buluyorum. Belki de bu yaşadıklarım, bana gerçek sevginin ne olduğunu öğretti.
Gerçek sevgi, tüm eksiklikleriyle karşındakini kabul etmekti.
Ve belki de bir gün, ben de dosdoğru sevmeyi öğrenebilirim.

Keşke dosdoğru sevseydin. Bu bir sitem değil, sadece bir dilek.
Geçmişe dönük bir hayal.
Ama biliyorum ki, bu dilek hiçbir şeyi değiştirmeyecek.
Yine de içimde bir yerde, küçük bir umut var.
Bir gün, bir yerlerde, biri beni dosdoğru sevebilir.