Keşke doğurmasaydın Şiiri - Yasemin Güven

Anne küçük kızını çok yaraladılar ne kolu kaldı ne kanadı nede hali...
Keşke doğurmasaydın neden bu kadar acı bu kadar ızdırap çekiyorum ben...
Ben diğer insanlar gibi mutlu olamıyorum neden gözümde hep yaş var...
Ailem yok kardeşim yok sığınıcam limanım yok savruyorum yaprak gibi...

Kimseye anlatamıyorum anne küçük kızın yaşarken ölüyor görmüyorsun...
Sen zaten hiç görmedin kararmış dünyamı acı çeken kalbimi görmedin...
Keşke anne kızını bu kadar yürekli doğurmasaydın ozaman bu kadar acı çekmezdim...
Biliyormusun dün yeni yaşıma girdim sen yoktun canımdan can abim yoktu...

Ben yine yanlızdım dört duvar arasında karanlık odalarda...
Bir benimi sığdıramadın bir banamı yetmedi sevgin anneliğin söylesene...
Küçüklüğümden beri gözünü gözetledim seversin saçımı okşarsın diye....
Ama yapmadın varlığımı kabullenmedinki sevgin olsun...

İçimdeki yarayı kapatamazsın artık bana kızım diye sarılamazsın...
Ne sen kızım diyebilirsin nede ben sana anne diye sarılabilirim...
Öyle bağlarımız koptuki iki yabancıyız selamımız bile uğramaz artık...
Sen kızını ölmeden öldü saydın bende kendi selamı verdim allah rahmet eylesin....

YASEMİN GÜVEN