Keşke Şiiri - Ömer Çelik

Duman vurdu dağlarımı, yabancıyım bu şehirde
Parsellenmiş kaldırımlar, caddeler boyu koşturdum.
Çaldım bahçe kapısını, ah neyleyim kadim dostlar
Hele bakın şu halime, ses vermiyor fidan boylum.

Makul bir telaş yüzünde, kakül ince kaş üstünde
Eyvanda ibrişim büker, Aybükem bağdaş üstüne.
Eftelyaya takılmışım, sözüm kar etmez küsküne
Hele bakın şu halime, nazlı yare filan oldum.

Bu aşka yelken açarken, girdaplarda kürek çektim
Buluştuğumuz limanda, uğurlar diye bekledim.
Yolum gurbet ele düştü, umut ektim, hasret biçtim.
Hele bakın şu halime, döndüğüme pişman oldum.

Düşlerimde yaşatırken, müşterek hatıraları
Kaldırmış albümlerinden, yakmış fotoğraflarımı.
Acaba ilk aşka dair, bir numune saklamaz mı?
Hele bakın şu halime, bir avuç kül, duman oldum

Gümüş kemer ince belde, sarmalara doyamazdım
Yalnız geçen günlerimi, zaten ömürden saymazdım
Bilseydim nazireleri, tek hece sitem yazmazdım
Hele bakın şu zalime, iftiralara boğuldum.

Bedavaya fikir satar, şu kehanet tüccarları
İltifatla çelme takar, şeytanın şer tayfaları.
Her dünümden silebilsem, keşke şu sahte dostları
Hele bakın şu halime, beyhude isyana durdum.

Kula mahsus hataların, telafisi olsa keşke
Keşkelerimi dağıttım, akıp giden senelere.
Gönül ferman dinlemiyor, aklın eşref saatinde
Hele bakın şu halime, ihtimallere tutundum.