Kesik Öykü Şiiri - Yakup Balcı

Kesik Öykü.

Düştü kalem...
Bir büyük buhran olmaya yüz tuttu dünya
Damlaya damlaya edepsizlikler.

Mor bir iklim gibi tutarsızlıkların
Müdafaasız iffet, gamsızlığa
Rüzgâr uçurtmalara sırt çevirmiş
Muayyen öfkelerden, yağmurlar taşıyor kendine.

Bir tutam keşmekeş olsam, vurulurdu martılar
Düşerdi denizlere leşleri
İntikam alırdı balıklar,
Öksüz kalırdı simitler,

Kan bulaşmış bugün sütüne
Çatlamış damarların,
Çorak bir toprak sanki.

Balçıklarken ışıklarımı
Her gün yeni düşler infaz ediyorsun
Kendimden çalarak.

Merhametlerini süzüyorsun yüreğinden,
Kör kuyulardan kepenkler
Şerlerimin üstüne.

Diz boyu artık suçlulukların
Günahlarını yazdım seyir defterime
Mahkum edilmeli bu kadın,
Kırılmalı kalem,
Susmalı artık, dinmeli bu fırtına,
Soğuk paslı bir ranza çürütmeli bedenini
Akıtmalı tüm yükünü
Ruhun kadar ağır olmalısın...