Kervancı Şiiri - Cahit Konut

Evvel zaman içinde, bir kervan yolunu şaşırıp, buzlanan Gölbaşı Gölü’nün üzerinden geçerler. Buzun üstüne kar yağdığı için fark etmezler. Burası düz bir alan zannederler. Dinlenmek ve ısınmak için ateş yakarlar. Ateşin ısısından buzlar kırılır ve bir süre sonra batarlar. Canları, malları hepsi suya gömülürler.
Bu efsane unutulmasın diye bir şiirle anlatmak istedim.

Kervancı

Develeri art ardına,
İplere takmış kervancı.
Bağdat’tan, Antep elinden,
Bir yola çıkmış kervancı.

Mevsimlerden bir zemheri,
Araban, Besni’den beri.
Hava ayaz, rüzgâr duru,
Duruma bakmış kervancı.

Varmış Gölbaşı’na doğru,
Üşümüş hayvanın bağrı.
Kar yağmış, kapmış yuları,
İnatla çekmiş kervancı.

Kervan yorgun sürülmüyor,
Yollar kardan görülmüyor.
Bakmış artık gidilmiyor,
Yükleri yıkmış kervancı.

Bir günlük yol tamam olmuş,
Zaten artık akşam olmuş,
Dinlenecek zaman gelmiş,
Çadırı çatmış kervancı.

Ne gelen var, ne de giden,
Yol alınmaz dinlenmeden.
Odun toplayıp çevreden,
Ateşi yakmış kervancı.

Geçim için bunca emek,
Çalışan kazançlı demek.
İçmiş kahve, yemiş yemek,
Yatağa yatmış kervancı.

Çok geçmeden çatırdamış,
Tüm hayvanlar patırdamış.
Buz kırılıp kütürdemiş,
Sulara batmış kervancı.

KARAC’OZAN; Bu mesel mi?*
Yoksa destan mı, masal mı?
Acep efsane asıl mı?
Ölüme gitmiş kervancı.

11 Nisan 2019 GÖLBAŞI

*mesel: Eğitici öykü.