Kervan Şiiri - Nedim Kaya 2

Yürümek, herkesin kaderi böyle başlar.
Geriye yol seçmek kalıyor insana
Ve insan kalbiyle yürürmüş sonradan öğrendim
Hep sonradan öğrendiklerimdi
Beni dünyadan koparıp hayata bağlayan şeyler.
Bir dünya ki toprak üstü mezarlığa dönüştü
Yürüyen cesetler, gülen iskeletler
Ve nefes vererek yaşayanların arasından
Kimseye değmeden geçip gidiyorum.
Yürüdükçe ayaklarım yalpalıyor
Yeniden başa döndüğüm kaçıncı yol
Kaç yol, kaç sürgün, kaç esaret, kaç benlik?
Kendinden bile kaçanın yolu nerde biter?

Bazen herkesin tam ortasında durup kendimi arıyorum
En çok da kendimle göz göze gelince irkiliyorum.
Çamurla yoğrulan bedenimden eser yok.
Beton enkazında depremzededir ruhum
"Sesimi duyan var mı?"
Şimdi anladım, akvaryum balığını
Kafesteki kuşu, saksıdaki ağacı
Okyanusu, gökyüzünü, toprağı nerde yitirdim?

Geriye son bir yol kaldı
Kanadım kafeste
Sesim akvaryumda
Bedenim dünyada kalsın.
Ruhumu alıp gidiyorum
Kervan yol alır,
insan yük kalır hayata