Kerpiçten Kadınlar Şiiri - Selma Ateşin

Kerpiçten kadınlardı sandıklarda,
kan çanağı duygular incinmiş,
ilk kez olsun huysuz bir dal;
budala düşlere çöreklenmiş.

Kerpiçten hayaller taşırlardı,
aşk çözüldü arbedede,
koca bir araz yürekler,
taşındı ağırlığınca,ıskalanmadı.

Gönlünce övggüler dizdiğin sanduka,
neden ellerine saçılmasındı?
Aşk uzak kaçtı yıldızlardan,
aydınlıksa, yar olmadı.

Aşksız yaşandı kerpiç evlerin sevdaları,
minyatür hırslara boğuldu öfkeler,
güçlü pençelere kaptırılmış seneler;
bir budala zaman filtresi bunaltıların.

Gevşek duygularla örülü,
kerpiç kuleler,
incinmiş,çözülmüş,gevşemiş,
kadınlar da vardı harcınızda;
topukları nasırlı,
hatta çocuk çoğuncası,
bir de hırsı bileyli,
sımsıkı dokuma kadınlar,
kan çanağı gözleri,
titrek bir dal gibi,
bir söğüt dalı gibi titremekli.

Kerpiçten kadınlardı sandıklarda,
bin övgü para etmez kadınlar,
telafi edilmez ömürler sandıklarda,
hendekler,kerpiçten evleri ören,
kaçılamaz kerpiçten paranoyalar,
yakalarda sıcak bunaltılar.

Haki renk kabuslar sokaklarda,
küf tadı,küf kokusu damaklarda,
gittiğim her yer ağlamaklı,
bir çocuk,çığlığa doğan! ...