Kerim Özkara Şiirleri - Şair Kerim Özkara

Ankara’da bir ayrılık akşamında
Aklım durgun hayatımın keşkelerinde

Önce önüne düştü başın
Sonra gözlerinden bakışın

Uykusuzluk hüküm sürüyordu gözlerimde
Yaşlar süzülüyordu yanaklarımdan oluk oluk
Yeşillik bir alanda dolaşıyordum
Ne tuhaftı etrafta hiç çiçek yoktu
Oturdum çimlerin üzerine usul usul
Senden bahsettim mis kokulu çamlara

Kalmanı beklemiyordum
Hayallerimi, ümitlerimi alıp gittin.

Hayat başka bir şey artık bana
Düşünmüyorum yaşamaya çalışıyorum.

Biliyordum... hep olduğu gibi ne şiir yazılmaya değiyor
Ne de yazdığın kişi bunu hak ediyor... onlarda biliyor
Hep şiir istiyorlar. Bir şiirleri olsun istiyorlar.
Onlarda biliyorlar şiirlere layık değiller.

Her şeye cevap istiyorlar. Bilmiyorlar susmak her şeye cevaptır.

Havva yasak meyvayı yedirmeseydi Adem'e, sevmezdi Adem'i
Çünkü kendi için günah işlemeyeni sevmez kadın.
Feda ister, kadın kendi için günaha da girecek birini.
Adam sevdiği için yasakları yıkar girerken günaha,
Kadının egosu için yetkin bir kanıtken bu,
Adam sevgisi uğruna isyan etmiştir Allah'a.

Aynaya baktığımda onu görüyordum gözbebeklerimde
Gece rüyalarımda,
Radyoda çalan şarkılarımda,
Yanan mumumun alevinde o vardı.
Ama ne zaman alevi tutmak istesem elim yanıyordu
Aşk buydu. Ve o görmek istemiyordu.

Yemek kokusu duyarda mutfağa yönelir o beden.
Güzel kokan bir kadın geçse gözün döner hemen.
Yağmurdan sonra kokuyu duyunca;
Ey kul, kapanmazsın toprağa neden?

Elimi tutup yanağıma nefesli bir öpücük kondurdun hani,
O an oksijen atomları sende yanmak için yarışa girdi.

Öyle bir enerji yer yüzüne belki,
Hz. İsa ölüyü dirilttiği zaman geldi.

Monotonluğa gelemez, bağlanamazdı öyle uzun uzadıya.
Mutluluk müptelasıydı, barınamazdı öyle her insanda.
Özel bir anlam yüklenene kadar her nesne her varlık sıradandı onun için,
Ay, ağaçlar ve şarkılar...
Onunla bir an yaşamak; bir yılı, 4 mevsimi ve 365 farklı insanı yaşamak gibiydi.
Çirkin dişlerine öyle bir gülüş bahşedilmişti ki güldü mü hayat katardı etrafına.

Hangi şarap sarhoş eder varlığından başka
Söyle de onu fıçı fıçı içeyim.
Ben böyle düşmedim aşka
Ruhundan içeyim de, kendimden geçeyim.
Sen ki; bütün kelimelersin, ait aşka
Ben ki; aciz kul, tek heceyim.