Kereste' nin Güncesi Şiiri - Kaya Su

Bu hikâye, yaşadığı sanılan ölü bir adamın hikâyesidir.

Öncelikle belirtmeliyim ki, konunun benimle uzaktan yakından alakası yoktur. Ben sadece kalemi doğru tutmaya çalışan, kafası karışık, ağzı eğri, dili lâl, bilhassa sefil bir yaşama sevinciyle çırpınan bir keresteyim. Evet, öyleyim...! Zira sabahı akşam etmenin ve akşamdan sabaha şuursuz bir geçiş yapmanın yegâne çaresidir kereste olmak.

“Olmak” demişken; neyin ne olduğunu anlamaya çalışmayı uzun bir zaman önce kenara bıraktım. Başıma gelenleri, ağlamaya bile aciz bir şekilde kabul edip, üstüme düşen ayak altı tozlarıyla süslemek gibi bir hobi edindim. Çiçek falan kurutuyorum dertler arasında. Öyle gül, papatya değil. Menteşesi kırık pencere önündeki kaktüse aittir hepsi. Açmak üzereyken dökülenlerden topladım; asla dallarına dokunmadım. Zaten hepsi kırık, bir de benden gelmesin bir darbe.

Mevsimsel değişiklikler sonucu yeşilken yaprak dökmüş, kuş konmaz bir ağacın özensiz yontulması sonucunda arta kalanlardan ibaretim. Ne kaşık olabildim sıcak bir aşa, ne de sap olabildim herhangi bir baltaya.

Bazı bazı zamanlarda, bir “cahil cesareti” mi desem, ne desem ki... O zamanlarda da şimdiki gibi ne dediğimi bilmeden konuşmaya yeltendim. Ağzımın eğri olduğunu unutmuşum; kendime inanılmaz muhteşem sövmüşüm. Küfrüm ceddimden mirastır ve en çok hak edene sarf ederim; ve en çok da ben nasiplendim.

Geçmişten hatırlamak istemediklerimi tıkıştırdığım bir zaman boşluğu yarattım koca kafamın içinde. İlk önce kendimi atmışım boşluğa. Öyle ki, hep aklımdayım ama hep unutuyorum kendimi. Kısaca: anlatılmaz... Benim de çene düşüktür. Bir de cahiliyete dayalı bir cesaret var ya, susmak en iyisi...

Ha, bu arada şimdi diyeceksiniz ki: “Eee, bu kereste ölü adamdan hiç bahsetmedi?”
Yoksa siz de mi yaşadığını zannediyordunuz?