Keremlerin Gönüllü Salaklığı.

Gülümsesen yüreğime; görünür ol mühr-ü gamze.
Yamacında kaybolurum, çıkamam hiç, o çukurdan.
Bir ses versen kaderime, ey telaşlı, harf-i hemze.
Mutluluktan mahvolurum, kör olurum okumaktan.
Gülümsesen yüreğinle; gelir birden, vakt-i cemre.

Bilirsin ben unutamam, hafızam omzumda yüktür.
Suretinden kurtulamam, saklanamam hiçbir yere.
İlmek ilmek nakşetmişsin; çağır terzin, kendin söktür.
Can yakıyor, ben yapamam; deneyemem bir kez bile.
Bilirsin ben unutamam; mazi yüreğimde yüktür.

Ey kalması azap olan, gitmesiyle hüzün veren.
Nerden aldın sen bu sihri, gelgitlerin aşk kokuyor.
Gidişiyle gâma salan, gelmesiyle güldürmeyen.
Söyle Aslı’m, sırrın ne ki; bu Kerem’in hep yanıyor.
Ey kalınca ırâk olan, gidince de terk etmeyen...