Kerbela’nın Feryadı Şiiri - Özer Baba

Çölde yükseldi bir feryat,
Göklere çarptı yankısı,
Kan kokar Kerbela’nın toprağı,
Aşk ile açılmış yarası.

Ey Hüseyin, ey Hasan,
Peygamber kokusu yüreğinizde taşır,
Siz ki Mustafa’nın nurusunuz,
Hangi vicdan susturur bu haykırışı?

Kerbela, bir çöl değil yalnızca,
Bir matem, bir yara, insanlığın ayıbı.
Suya hasret bakan o masum gözler,
Susuzlukla yoğruldu peygamberin özleri.

Ey Hüseyin, ey nebinin emaneti,
Zulme eğilmedi başın, eğilmezdi.
Bir avuç su için susturulan çocukların,
Hangi kalp taşır bu ızdırabı, hangi nefes yeter?

Zalimler yükselirken kanla tahta,
Adalet düştü secdelerde yere.
Senin her nefesin hakikatti,
Ama doğruluğun bedeli ölüm müydü böyle?

Ey kardeşlik diyen ümmet,
Neredeydiniz o gün, o çöl yangınında?
Hüseyin'in susuz dudaklarında,
Bir Peygamber duası saklıydı hâlâ.

Kerbela, bir tarih değil sadece,
Bir isyan, bir çığlık insanlığa.
Zulme boyun eğmeyenlerin şehit olduğu yer,
Ve adaletin kanla yazıldığı kader.

Ey Peygamberim, ey yüce Mustafa,
Torunların, nurun, Kerbela’da soldu.
Ama bu soluş bir diriliş oldu,
Adalet, onların kanında yeniden doğdu.

İmam Hasan, sabrın mührü,
Hüseyin, hakkın kılıcı.
On iki imamın ışığına tutunanlar,
Hâlâ taşır Kerbela’nın matemi her yürekten.

Ey zalime isyan, mazluma dua,
Kerbela’da yanan ateş sönmez asla.
Bir ümmetin vicdanı kalacak orada,
Hüseyin’in kanında, Hasan’ın duasında.

Ve biz, torunları o nurun,
Her feryadı duyacağız o çölden.
Hakkın yanında dimdik duracağız,
Adaletin bayrağını hep yukarıda tutacağız.

Kerbela, bir destan değil sadece,
Bir ah, bir isyan, bir alevdir hâlâ.
Ey Hüseyin, ey Hasan, selam olsun size,
Cennetin gül bahçelerinde huzur bulun ebediyete.