Kerbelâ Âh Kerbelâ Şiiri - Nihat Malkoç

Kerbelâ çöllerinde kadim zaman durmuştu
Zalimler, mazlumlara kanlı pusu kurmuştu

Kılıçtan geçirdiler masum, salih kulları
Al kana boyadılar kıvrım kıvrım yolları

Ehl-i beytin gülleri, “su, su” diye inledi
İstifini bozmadan, kör vicdanlar dinledi

Ölümün gölgesinde çektiler nice cefa
Ümmetin can paresi, ehl-i beyt-i Mustafa

Cennet delikanlısı, Hakk’a nida eyledi
Ali Asgar beşikte çöle veda eyledi

Kerbelâ çöllerinde, kan aktı oluk oluk
Feryat arşa değerken, mübarek yüzler soluk

Ümmetin goncaları, Kerbelâ’da soldular
Efendimize komşu, hepsi şehit oldular

Yezid’e lanet olsun, Hüseyinlere rahmet
Bir yanda Muaviye, öbür yanda Muhammed…

Muharrem geldiğinde hatıranı anarım
Âh İmam Hüseyin âh, senin için yanarım! ..

Kerbelâ çöllerinde su değil, hüzün çağlar
O acı günden beri, her kum tanesi ağlar

Kerbelâ, acıların bitmeyen diyarıdır
Hüseyinler, Aliler hepimizin yârıdır

Yüreğimde yangınsın, Kerbelâ âh Kerbelâ!
Vahdet huzura gebe, ihtilâfta var belâ

Kerbelâ müminlerin kanayan yarasıdır
İzanların körlüğü, renklerin karasıdır

Ehl-i beyte kast eden, haydutlar tayfasıdır
Kerbelâ insanlığın bir utanç sayfasıdır

Hüseyin âh Hüseyin, Efendimin torunu!
Zalimler söndüremez ehl-i beytin nurunu

Ehl-i beyt yüce soydan; sevmeli, has tutmalı
Muharrem geldiğinde beraber yas tutmalı