Keramet Var Şiiri - Yunus Akkale

Öyle sever ki; imanı özümser
Kalbinde nur, adamda keramet var
Kötüler kör, zalimler kötümser
Boynunda ip, idamda keramet var

Durma çalış, kaynar tencere, tava
Her zaman doymaz ki; karın bedava
Aslan yatmaz tilki çıkarken ava
Rızkı ara devamda keramet var

Gözle etrafı kâinatı oku
Allah’a güvenen duymuyor korku
Her şey yerli yerinde yoktur yoku
Gören göz gör, âlemde keramet var

Halini hatırın sor, rahmet dile
Hasede başvurma ne geçer ele
Allah can verir yarattığı çöle
Adıyla an selamda keramet var

Derdini açar utana sıkıla
İleri geri hesap var akıla
İhtiyacından el açan bir kula
İyi anla kelamda keramet var

Akıla kazırda yazarken yazı
Tavşan kaybolurda koşmuyor tazı
Sürekli niza böyle biter bazı
Yazı yazan kalemde keramet var

Acımaz parmak adaleti bilse
Nefreti garazı gönülden silse
Kötü söz sahibe konuşur dilse
Kararı hak ilamda keramet var

Kul rızkın arar Allah’ın takdiri
Şehitler yer içer hal bu ki diri
Baki kalan o; başkası zahiri
En büyük O, Mevla’mda keramet var

Hangi sultan kaldı, hangi bir hakan
Elbette son bulur, kuldaki imkân
Ahiret de iman dünya’da mekân
Özde iman meramda keramet var

Yunus’ta elbet bir gün olur fani
Oda bir kuldur kalmayacak hani
Nefes varken hizmette bil yani
Son nefesi tamamda keramet var