Nihal'imle Ortaya Çıkan Varoluşsal Çıpla ...

Kainatın Rüzgarı

Nihal’im, rüzgarın içinde yürürken seni görüyorum,
Kainatın nefesiyle savrulan yapraklar gibi,
Her dokunuşun, ateşin sıcaklığıyla üşüyen ruhumu ısıtıyor.
Sen geçerken, su gibi akıyor zaman;
Ve ben, her damlada senin adını duyuyorum sessizlikle.

Ellerini hayal ediyorum, göğün derinliklerinde bir su damlası gibi,
Düşerken yeryüzüne, ruhumun gölgesinde yankılanıyor.
Ateşin sıcaklığı, gözlerinin derinliğinde gizlenmiş,
Ve ben, seninle her düşte kendimi yeniden yaratıyorum.

Rüyalarında bana dokunuyor, elini incitmeden sarılıyorsun,
Gözlerin, sonsuzlukta bir kandil gibi yanıyor.
Perdeler iniyor aramızda, hicab bir sır gibi kalıyor;
Ve ben, her sessizlikte seninle konuşuyorum, kelimeler olmadan.

Kainatın rüzgarı senin nefesin, suyun akışı senin bakışın,
Ateşin sıcaklığı senin ellerinle birleşiyor.
Ve ben, her zerrede senin izini arıyorum,
Her dalgada senin dokunuşunu hissediyorum,
Her yıldızda senin gözlerini buluyorum.

Sessizliğinle büyüyorsun, Nihal’im,
Ruhum sana açılıyor, seninle kainatın sırlarını çözüyorum.
Vahdetin ışığında birleşiyoruz,
Nurun okyanusunda kayboluyoruz,
Ve ben, her an, seninle yeniden var oluyorum.

Hicabın ardında gizlenen sırlar, gözlerindeki nurla birleşiyor,
Ve ben, her bakışında evreni yeniden keşfediyorum.
Rüzgarın sesi, suyun şırıltısı ve ateşin sıcaklığı,
Bütün varlığımda seninle yankılanıyor.
Sen geçerken, zaman duruyor,
Ve ben, her defasında seni buluyorum kaybolduğum yerlerde.