Kentli Çocuklar gelirdi Köyümüze

Küçüktük,
esmerdi düşlerimiz
kararmamışlardı daha.
Kentli çocuklar gelirdi köyümüze,
bir yenilmişlik kurşunu saplanırdı yüreklerimize.
Saçları parlak,
yüzleri beyaz çocuklar...

Küçüktük,
esmerdi düşlerimiz,
kararmamışlardı daha.
Kentli çocuklar gelirdi köyümüze,
bir hançer saplanırdı yüreklerimize,
bin yıllık bir heyecanla konuşurduk;
oysa hiçbir zaman tema etmezlerdi sözlerimize;
çünkü egemenlik kayıtsız şartsız onlarındı,
çünkü önemli olan ne anlattığın değil,
nasıl anlattığındı.

Çünkü onlar Türkçe biliyordu, biz de bilmediğimizi…

Büyüdük,
karardı esmer düşlerimiz.
Büyüdük,
büyüdükçe bir kirpik uğruna
gözistanlara sürüldük,
kesildi annelerimizin dilleri
Türkçe kara çarşaflara büründük.

Gereksiz sözcük kullanımından nezarete atıldık,
çıkardık sözcüğü,
ifadesiz kaldık.
Konuştuk,
konuştukça batırdık.
Sustuk.

Konuş dediler,
konuştuk beğenmediler.
Güldüler!
Sustuk.

Bir insanın sonradan öğrendiği bir şeye tam hakim olamayacağını,
ve herkesin en güzel kendi olabileceğini
anlatamaya çalıştık.
Anlatamadık.
Sustuk.

Konuşan bize alışmamışlardı;
çünkü susmuştuk,
çünkü sumaya alışmıştık.
çünkü bir aferin uğruna
beş para etmez bir rutubetli rütbeliye bile yaranmaya çalışmıştık;
Çünkü bin yıllık saygımız vardı devletanaya
ve yüz yıllık korkumuz babayasaya...

Aslında devletana da,
bizi doğurmadığını iyi biliyor;
ama git demiyor;
Çünkü seviyor bizi.
Çünkü soru yok.
Çünkü isyan yok.
Çünkü haykırma yok.
Çünkü çuvalları taşıyacak başka hamal yok.
Çünkü en değerli hizmetlere bile bir aferin den fazlası yok,
böyle olunca da
annesize anne çok…

Sen önceden şiir olduğunu unutan bir şarkı
ve aferinlere aldanan köle…

Bil ki,
bu adam hiç kelepçe taktırmadı ve taktırmayacak uyruğuna
ve hiç dizelerini satmadı,
ve de satmayacak
bir aferin uğruna.

TUTAK__ADANA__DÜZİÇİ__ANKARA