Kentler Beni Unuttu Demek Uykudasın

Kentler Beni Unuttu Demek Uykudasın

ay ışığı akıyor gözlerimden
hüznüm geceye saklı
hangi sabahı hazırladın umutlarıma
ve güneş nasıl olur da yakışır birgün gözlerime

sensizsem bir bana mı yazık tüm evrene mi
yüreğimin kanadı kırık
sen gel bana
suskunluğuma emeklemeyi öğret
konuşsun utancı uzaklıkların
ezgimi ellerine al
parmaklarım göğün sayfalarına boyun bükmesin
bitmeyen yollar mühim değil
yanımdayken sensizliğim

her adımımda adın saklı
durma...emeklemeyi öğret suskunluğuma
gürül gürül ısınsın acılarım sesimde
konuş benimle
iki ayrı ırmak gibi
bir yürek denizinde birleşsin seslerimiz

sonumuz

yalnızlık okyanusunda bir ada olsun

'ufka sahip çıksak desem dinler misin

deniz kuşları küsmeden fırtınamıza'

ezgimi ellerine al

sarıl çığlığına akşam korkumun
sesimle sarmaş dolaş olsun dudakların

mutlu bir türkü olayım yüreğinde

ben böyle kıt kanaat ölümlü

süzgün

haritalardan silinmiş bir orman gibiyken

toprağın rengiyle gel köklerime

ayılt sana bakma sıklığımı

güneş ve yağmur değmesin sakallarıma

gözlerimde yalnız güzelliğin at koştursun

hiçbir intihar çıkmasın önüme

başka bir macera istemiyorum

ben saçak altlarında ölürüm

yokluğunun

kentler beni unuttu

demek uykudasın

ağrıma gidiyor sabahların kıpırtısızlığı

yeryüzüne fışkıran sular gibi ağlamak istiyorum

yeryüzüm olur musun

yayılsın her yerine köpüklerim

unutkanlığın zehirimle yıkansın

unutkanlığını unutmak istiyorum

hatıralar duysun istiyorum

akşam korkumun çığlığını

'zamana hiçbir pay bırakmadan gel

sonsuzluk olsun bu akşamın diğer adı'