Kentin Yeni Efsaneleri 5- Öteki

ah yediveren o
bir salıncakta salınıp duran zaman sarkacı
elleri pamuk demeti
gözleri bir kadından devşirme

derinde eskiden kalma bir şarkı
bir gölge kılığında gezinir
yansıtmadan kendini
sisine saklı

uzun uzun bakar dipteki karanlığa
neşeli şarkılar söyler mutfakta
yemek zamanı
ağlarken duyan olmasın diye

eve getirilen bir iştir artık aşk
görmezden gelinen bir düş
unutulan bir eski şarkı
falı bakılmış ağzı açık bir kahve fincanı

ölmedi o unuttu sadece
ölümün karşı kıyısı
pencereden görülen yanı ölümün
ölümün ikiz kardeşi

bu efsane benzemez kendine bile
diğerinden doğan bir şey olma hali belki
belki ağlamaz bile
kent susar – umursamaz bile belki
kendini bile

öteki doğar kendisiyle birlikte