Kentin sessizliğinde Şiiri - Özgen Öz

O kentin sessizliği, yılların yükünü taşıyordu. Sokak lambaları tek tek yanıyor, kaldırım taşlarında yağmurdan kalan su birikintileri ışıldıyordu. Adam, elleri cebinde, yavaş adımlarla yürüyordu. İçinde daralan bir boşluk vardı; yıllardır sevdiği kadının yokluğu, her adımda biraz daha büyüyordu. Yıllar çok hızlı geçmişti. Ömür, bir kuşun kanat çırpışı gibi geçip gitmiş, arkada sadece hatıralar kalmıştı. Her sabah, penceresinde açan sardunyaları seyrederken, gözlerinin içine düşen ilkbaharı fark edememişti. Bozkırlarda açan gelincikler, dağlarda solmayan menekşeler, uçuşan kuşlar… hepsi hâlâ vardı ama o, onları görmeye hazır değildi. Çünkü eksik olan bir şey vardı: Kadın. Elinde hâlâ eski bir fotoğraf vardı. Kadının gülüşü, gözlerinin derinliği, tıpkı yıllar önce olduğu gibi yüreğine işliyordu. Bu gülüş, bir çiçek gibi açıyor, bir kuş gibi uçuyor, ama asla yanına gelmiyordu. O, yalnızlığının en kalabalık yerinde dirençler devşiriyor, gülüşünün eksikliğini içinden taşıyordu. Günler birbirini kovalıyordu. Adam, kentin sessiz sokaklarında yürürken, her köşe başında bir iz arıyordu. Belki bir fotoğraf, belki unutulmuş bir defter sayfası, belki bir şarkının notası… Her şey onu kadına yaklaştıracak bir işaretti. Ama yıllar geçtikçe fark etti ki; sevdiği kadın belki bir gün bir anda çıkacak karşına, belki hiçbir zaman… O akşam, yağmur yeniden başlamıştı. Adam bir banka oturdu, elleriyle yüzünü sildiği her damlada, kadınla paylaştığı anıları tekrar yaşadı. Gözleri uzaklara daldı, sanki o anda kadını bulabilecekmiş gibi… Ama gökyüzü kalabalıktı, yıldızlar uzaktaydı. Elini uzatsa bile ulaşamazdı. Yalnızca özlemin kıyısında duruyordu. Ve bir gün anladı: Kaybetmek, unutmak değildi; onu her hatırasında, her yağmur damlasında, her rüzgâr esişinde yaşatmaktı. O kadının gülüşü, gözleri, varlığı hep yüreğinde, ruhunda bir yerlerdeydi. Sessiz sokaklar, yalnız geceler ve yağmurun altında bekleyiş… Hepsi, aşkın en saf haliydi. Adam ayağa kalktı. Sessizliğe karışan ayak sesleri, yağmurun ritmiyle uyumlu bir melodiye dönüştü. O, yıllar boyunca aradığı her şeyi içinde taşımayı öğrenmişti. Sessiz sokaklar, yılların getirdiği özlemler ve anılarla doluydu. Ve artık biliyordu: Sevgi, sadece yanında olana değil; her hatırasında, her özleminde, her tüten yürekte yaşardı. Ve adam yürümeye devam etti, yıldızlara ve gökyüzüne bakarak, kadını yüreğinde taşıyarak… Çünkü aşk, kaybolmuş gibi görünen bir hayatın içinde bile her zaman var olabilirdi.