Kent ve Deniz Şiiri - Emrah Bekci 2

Salaş bir kayıkçı barınağında,
Yıldızları dolduruyorsak gönlümüze,
Ne fark eder kentin kenarında hangi yüze?
Bir bardak çayın buğusunda yitip giden,
Gökyüzüne karışan bir umut var içimizde.

Bir masanın ucunda sabahı bekleriz sessizce,
İçimizde susmuş ama sönmemiş bir hece.
Kentin hangi kenarında olduğumuz önemsiz,
Gönlümüzün kıyısıdır her yerde deniz.

Bir sigara dumanıyla yoldaş olur yıldızlar,
Denize akan hayallerde kaybolur baharlar.
Akşamcı kahvesinde yazılır en derin şiir,
Her nefeste ayrı bir öyküye karışır yarınlar.

Bir taşın üstünde otururuz yalnızca,
Hangi sahilde olduğumuzu bilmeden o anda.
Çünkü bizdedir sahiller, hatta gönül deryasında,
Küçük kahvelerin sessiz masasında.

Çay kaşığının sesinde döner geçmişin çarkı,
Bir yudumda buluruz zamanın ağır farkını.
Ve yine denizdir dolan gözlerimize,
Kent hangi kenarda, kim takılır o karmaşık haritaya?

Bir sabah kahvesi mi içeriz, yoksa göğü mü yudumlarız yıldızlarla,
Bilemez kimse, bu kent hangi parlayan taçla süslü ruhlara.
Biz yalnızca oturur, anlatırız kendi kendimize,
Denizi doldurmuşuz ya, yeter gamlı gönlümüze.

Kahveler soğur, insanlar gelir geçer,
Ama biz biliriz ki, akşamcılar hep güzeli seçer.
Gönülde yanan ateşi, gözde parlayan denizi,
Kent hep bizimle, hangi köşede olursa olsun izi.

Gecenin sessizliği sarar küçük kahveleri,
Denizin kokusuyla dolar içimizdeki yerleri.
Kim bilir, belki de bu masa dünyaya açılır,
Belki de deniz bu masada bir ömür tanışılır.

Kentin kenarına biz sınır çizmeyiz asla,
Gönlümüz deryadır, bir aşk haritasında.
Ve her çay bardağında gördüğümüz aynada,
Bir deniz kıyısına varırız sakince ürpertmeden usulca.

Bir sabahçı kahvehanesinde denizi doldurmuşuz gönlümüze,
Artık ne fark eder, bu kent hangi kenarda?
Her kahve bir şarkıdır, her nefes bir rüya,
Akşamcı masalarında yaşarız, denizle hep yan yana.

2008