Kent Çizmeleri Şiiri - İlker Timur

o ilk cümlesini bulsam
parmağımın ucunda kanayan zaman gibi kırmızı
o şiirin
yüzünün yumuşaklığına dokunmak gibi denizin
yada öpmek gece vakti çığlıklarını martıların
bir anahtar gibi
tüm kilitlerimi açacak
hayata zincirli ruhumu özgür bırakacak
okuldan kaçmış bir çocuğun içindeki
o küçük korku ve merak
sanki çalacak tüm zillerini şehrin
ve her defasında
çık dışarı diyecek bana
çık ve benimle oyna
kaybetmemişler gibi...

hiçbir yere not bırakmadan
söylemeden kimseye nereye gittiğimi
üstümde incecik bir ten
yırtık ayakkabılarım
hep nasıl ölmek istediysem işte
dünyaya kızgın
duygulara öfkeli
ama pişman olmayan gülümseyişimle
hiçbir zaman seni sevmekten
koşup peşinden o çocuğun gölgesinin
kaybolacağım
kimse hatırlamayacak beni
sormayacak zamanla toz tutan eşyalarım
seni unuttuğumu da bilmeyecek
gözyaşlarım kokan yastığım...

o ilk cümlesini bulsam
parmağımın ucundaki kesik gibi akan zamanda
o şiirin
uykusuz bir kalem
aklımın içinde dolaşırken
tüm zillerini çalsam o çocukla kentin
bulana dek kendimi
kendimde bir yerlerde...